بررسی جداسازی طبقاتی و دستیابی به محل بهینه قرارگیری جداسازهای طبقاتی

طراحی لرزه ای سازه های مقاوم در برابر بار های محیطی مانند زلزله های شدید و بادهای قوی با هدف تأمین ایمنی افراد و حفظ عملکرد سازه ها از اهمیت بالایی برخوردار است. روش های مختلف برای رسیدن به این هدف وجود دارد که شامل روش های طراحی متداول، کنترل پاسخ دینامیکی و جداسازی لرزه ایی می باشد. در جداسازی لرزه ای هدف اساسی کاهش انتقال نیرو و انرژی زلزله به سازه می باشد. از آنجایی که منشاء انتقال این نیروها (انرژی ها) به سازه جرم های ساختمان هستند که با ارتعاشات جانبی زمین به حرکت در می آیند، تمرکز جداسازی بر جدا کردن جرم ها از حرکت جانبی زمین است. یکی از روش های جداسازی لرزه ایی جداسازی کف طبقات می باشد که در این پایان نامه به بررسی این نوع سیستم پرداخته شده و با ساختمان های متداول و همچنین ساختمان جداسازی شده از پایه با استفاده از تحلیل های تاریخچه زمانی و تحلیل طیفی و تحلیل بار افزون مقایسه گردیده است. همچنین به منظور عملی تر نمودن روش جداسازی طبقاتی از نظر اقتصادی و نیازهای کاربری، ساختمان هایی که تمام طبقات آن جداسازی نشده اند با چیدمان های مختلف بررسی و ارزیابی گردیده است و در نهایت سیستم مناسب پیشنهاد شده است. استفاده از سیستم جداسازی طبقات با جداساز با دوره تناوب 2 ثانیه در سازه های ده طبقه تحت زلزله السنترو باعث کاهش 70.6 درصدی جابجایی طبقه آخر و 75.5 درصدی دریفت طبقه آخر می شود.